- 24 Φεβ 2021, 20:21
#694004
Πέρασα αρκετά χρόνια μπαινοβγαίνοντας στα μισά νοσοκομεία της Ελλάδας για σοβαρά προβλήματα υγείας των δικών μου. Δύσκολες καταστάσεις - παρόλα αυτά πιάνω τον εαυτό μου να είναι ανακουφισμένος που τουλάχιστον όλα αυτά έγιναν υπό φυσιολογικές συνθήκες και όχι συνθήκες πανδημίας. Μπορώ να φανταστώ πόσο πιο δύσκολη είναι η κατάσταση τώρα.
Όταν βρίσκεσαι σε τέτοια φάση, σε πολλές περιπτώσεις αναρωτιέσαι διάφορα πράγματα: για παράδειγμα, πέρα από τα συνήθη υπαρξιακά, αναρωτιέσαι αν έκανες το καλύτερο για τον άνθρωπό σου ή αν αξίζει να υποβάλεις έναν άνθρωπο σε μια ταλαιπωρία με αμφίβολα αποτελέσματα. Και σίγουρα οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δεν είναι μονοσήμαντες, μπορεί να το καταλάβει μόνο όποιος το έχει ζήσει.
Η διαφορά στην περίπτωση του κορονοϊού και η ένστασή μου γενικότερα, είναι ότι ο κορονοϊός δεν αφορά μόνο ανθρώπους που έτσι κι αλλιώς είναι σε μια ηλικία που ο θάνατος έτσι κι αλλιώς είναι αναμενόμενος και μπορεί να συμβεί από μια απλή ίωση. Αφορά και ανθρώπους 50 και 55 χωρίς κανένα πρόβλημα, προσωπικά γνωρίζω 3 τέτοιους που έφυγαν το φθινόπωρο. Αν λοιπόν εντάξουμε κι αυτούς σε μια γενικότερη αντιμετώπιση "ο θάνατος είναι φυσιολογικός" μπαίνουμε κατά τη γνώμη μου σε περίεργα μονοπάτια. Για παράδειγμα, γιατί να κάνουμε μια θεραπεία 200.000 ευρώ σε κάποιον που έχει 5% πιθανότητες να ζήσει; Γιατί να έχουμε 500 κλίνες κι όχι 200, κοκ.
Ο σύγχρονος ευρωπαικός πολιτισμός έχει βασιστεί στην αξία της ζωής. Προσωπικά δεν θέλω να αλλάξει αυτό παρ'όλες τις ενστάσεις και τις ανησυχίες, γιατί θεωρώ ότι είναι το πρώτο βήμα στον μετασχηματισμό της κοινωνίας σε κάτι διαφορετικό και σίγουρα χειρότερο.
Συλλυπητήρια Κόρτο.