Για θέματα γενικού ενδιαφέροντος, εκτός μηχανοκίνητων...
Άβαταρ μέλους
By cmarin
#605320
markvag έγραψε:
Θα σε (μας) βάλει να τα πληρώσουμε. :s_wink :iconcool:


Έτσι, τα σκοτώνει όσο-όσο σε εταιρίες-τραπεζες για να μαζέψουν ακίνητα και το λογιστικό τους έλλειμμα το καλύπτει το κράτος, δηλ. ο |λογοκρισία|!

don't panic
Άβαταρ μέλους
By markvag
#605332
mirage έγραψε:
markvag έγραψε:Μουσάτε μου θα το καταφέρει πολύ εύκολα.

Θα σε (μας) βάλει να τα πληρώσουμε. :s_wink :iconcool:
Είναι καπιταλιστής ο mousatos και επικροτεί.


Κι εγώ καπιταλιστής είμαι και γι' αυτό δεν θέλω το κακό κράτος να βοηθάει τις ικανές και έξυπνες επιχειρήσεις! :rtfm:
Άβαταρ μέλους
By Lap
#605883 Το να εισαι καπιταλιστής σημαινει οτι η προστιθεμενη αξια της οικονομιας δεχεσαι πως μπορει να γίνει μαζί αλλά και κυριως απο την ιδιωτικη πρωτοβουλια.


Αυτο ομως πιστευω πως ειναι τελειως διαφορετικο, απο αυτο που θεωρουμε εδω στη χωρα μας ως καπιταλιστες.

Δηλαδη ,μπορείς να εισαι καπιταλιστης, αλλα ταυτοχρονα να μην κανεις εκπτωσεις σε βασικα αγαθα τα οποια θελεις να τα παρεχει το κρατος σε ολους τους πολιτες του, ουτε τις δυνατες εργατικες οργανωσεις με σκοπο τη καλυτέρευση του τροπου και χωρου εργασιας τους.

Με λιγα λογια ειναι αλλο ο καπιταλιστης που θελει μια ιδιωτικη επενδυση και της επιτρεπει ως ενα σημειο να γιγαντωθεί χωρις να επηρεάσει τα εργατικα κεκτημένα μεχρι εκεινο το οριακο σημειο που η εταιρια καθίσταται ανταγωνιστικη, και δραστηριοποιείται σε τομείς που δεν ειναι βασικοι για την επιβιωση των ανθρώπων, ενω παράλληλα φερνει υψηλη προστιθεμενη αξια στη κοινωνια καθως δραστηριοποιηται σε προίοντα με ελαστικότητα ως προς την επιλογη τους και με τις εξαγωγες.
Και αλλο ο καπιταλιστής που ισοπεδώνει τα πάντα.

Το μοντελο αυτο ειναι πολυ πιο ευκολο στις μικρομεσαιες επιχειρήσεις εξου και στην ελλάδα που το 98% τω επιχειρησεων ειναι τετοιο, υπηρξε και υπαρχει μια τετοια μιξη.
Άβαταρ μέλους
By markvag
#605916
Lap έγραψε:Το να εισαι καπιταλιστής σημαινει οτι η προστιθεμενη αξια της οικονομιας δεχεσαι πως μπορει να γίνει μαζί αλλά και κυριως απο την ιδιωτικη πρωτοβουλια.


Αυτο ομως πιστευω πως ειναι τελειως διαφορετικο, απο αυτο που θεωρουμε εδω στη χωρα μας ως καπιταλιστες.

Δηλαδη ,μπορείς να εισαι καπιταλιστης, αλλα ταυτοχρονα να μην κανεις εκπτωσεις σε βασικα αγαθα τα οποια θελεις να τα παρεχει το κρατος σε ολους τους πολιτες του, ουτε τις δυνατες εργατικες οργανωσεις με σκοπο τη καλυτέρευση του τροπου και χωρου εργασιας τους.

Με λιγα λογια ειναι αλλο ο καπιταλιστης που θελει μια ιδιωτικη επενδυση και της επιτρεπει ως ενα σημειο να γιγαντωθεί χωρις να επηρεάσει τα εργατικα κεκτημένα μεχρι εκεινο το οριακο σημειο που η εταιρια καθίσταται ανταγωνιστικη, και δραστηριοποιείται σε τομείς που δεν ειναι βασικοι για την επιβιωση των ανθρώπων, ενω παράλληλα φερνει υψηλη προστιθεμενη αξια στη κοινωνια καθως δραστηριοποιηται σε προίοντα με ελαστικότητα ως προς την επιλογη τους και με τις εξαγωγες.
Και αλλο ο καπιταλιστής που ισοπεδώνει τα πάντα.

Το μοντελο αυτο ειναι πολυ πιο ευκολο στις μικρομεσαιες επιχειρήσεις εξου και στην ελλάδα που το 98% τω επιχειρησεων ειναι τετοιο, υπηρξε και υπαρχει μια τετοια μιξη.



Το σχόλιό μου ήταν πιο πολύ pun! :s_smile

Γιατί βλέπουμε τις (υποτίθεται) πιο ικανές ιδιωτικές επιχειρήσεις (τράπεζες εν προκειμένω) να έχουν μαζέψει τόσες ζημιές επειδή τόσα χρόνια έδιναν δάνεια (κυρίως επιχειρηματικά) στον οποιονδήποτε (λέξεις όπως business plan ήταν ανύπαρκτες στο λεξιλόγιό τους) και τώρα είναι με το χέρι απλωμένο στο κράτος (που υποτίθεται είναι κακό για το επιχειρείν στον "αγνό" καπιταλισμό) για να τις σώσει. Τόσα χρόνια που έτρωγαν με χρυσά κουτάλια δεν είδα κανένα μέρισμα στο κράτος, τώρα τις ζημιές όμως πρέπει να τις πληρώσουμε όλοι μας...

Θα πρότεινα (ως αγνός και γνήσιος καπιταλιστής που δεν είμαι), έτσι για την τσαχπινιά, μία φορά να αφήσουμε τους μετόχους να φάνε τις ζημιές των τραπεζών... Εξάλλου αυτοί δεν έβγαζαν τις διοικήσεις που ενέκριναν τα θαλασσοδάνεια;;;
Άβαταρ μέλους
By italakias
#605917 Οι ελληνικες τραπεζες ηταν αυστηρες στα δανεια,το ιδιωτικο χρεος εινσι μικρο σε σχεση με αλλες χωρες της ευρωπης.
Άβαταρ μέλους
By JimClark
#616782 Είμαστε, στο 1986.                                 Εκεί ακριβώς είμαι.

Είμαστε κάπου στη μέση. Το νιώθω.                                 Το καταλαβαίνω... Το βιώνω.

Ίσως έχουμε περάσει και το όριο του 50% και κατηφορίζουμε. (...Κανείς δε ξέρει...). Βλέπω την κατηφόρα στο απότερο μέλλον, όχι και τόσο μακριά.

...Νιώθουμε.

Την καθημερινότητα να μας πιέζει και την επιτακτική ανάγκη της απόδρασης να δυναμώνει.

Τη ρουτίνα της ημέρας να μας στερεί την απόλαυση της υπόστασης του ότι κάθε μέρα είμαστε εδώ παρόντες. Στο συνεχές της εξέλιξης. Και αυτό δεν είναι καθόλου δεδομένο. Είναι ένα καθημερινό bonus.                                  Τώρα, όμως, το καταλαβαίνω πιο άμεσα.

Τους φίλους μας όλο και πιο μακρυά. Ενώ κάτι μας έφερνε μαζί καθημερινά ή έστω πολύ πιο συχνά, τώρα γίνεται ένα πανηγυρικό "μια στο τόσο". Και· όταν γίνεται...,                                  ο καθένας έχει το μυαλό του σε κάτι διαφορετικό.

Τον περίγυρο να συμπάσχει και να είναι στον δικό του κόσμο                                 ... όπως ακριβώς και εσύ...

Τον κόσμο να επιταχύνει πολύ άγαρμπα σε σχέση με το είναι μας. Όλα γύρω μας ταξιδεύουν με ασταμάτητο και γραμμικά επιταχυνόμενο ρυθμό.                                 Εγώ σε ποια στάση κατεβαίνω;

Κάτι σε ενοχλεί σωματικά. Δεν είσαι το πιτσιρίκι που ανάρρωνε στο πι και φι, όλα πλέον κατακτώνται με περισσότερη προσπάθεια. Και διατηρούνται ακόμη πιο δύσκολα.                                res firma mitescere nescit :metalo:

Τη νοσταλγία του παρελθόντος να κυριαρχεί και να υπερτερεί της προσμονής του μέλλοντος.                                 Εκτός του όταν αυτή είναι κεντροβαρισμένη στη νέα γενιά.

...Και τι βιώνουμε.

Την απώλεια ανθρώπων, φίλων, γνωστών, συγγενών να μας συμβαίνει και να μας πονά όλο και περισσότερο.

Τις γιορτές που λίγο πριν κάποτε φαινόταν απρόσωπες, βαρετές και μπανάλ, να ξαναπαίρνουν νόημα, όχι για σένα, αλλά για το παιδί ή τα παιδιά σου. Τα στολίδια, τα δώρα, η χαρά στο πρόσωπά τους.                                 Αυτή η προσμονή για τις στιγμές χαράς των άλλων.

Την εμπειρία να κυριαρχεί πάνω μας και το ότι ξέρουμε πολύ καλύτερα να ορίζουμε το άνω όριό μας· τις δυνάμεις μας στην υπέρβαση που (αρχίζουμε να θέλουμε να)                                 συμβαίνει όλο και πιο σπάνια.

Στο νέο αμάξι, που πρωτίστως θα προτιμάς να είναι ασφαλές και οικονομικό,                                 παρά να κυνηγάει τη στροφή.

Τους στόχους να είναι στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο.                                 Με προτεραιότητα στη νέα γενιά και στις μελλοντικές απολαβές της.

Την εκτίμηση του αποτελέσματος· να βαραίνει όλο και περισσότερο την ενέργειά μας.

...Τι μετανιώνουμε

Όλο και περισσότερα πράγματα· ξέρουμε όμως ότι όλα πήραν την τροπή που ...μας άξιζε.                                 ... ή μας έπρεπε... και τελικά ήταν όμορφο. Και μας άξιζε

Το ότι δεν τολμήσαμε περισσότερα για να προσπαθήσουμε λιγότερο.

Το ότι δεν ενδώσαμε σε ότι μας στοίχειωνε στα όνειρά μας... έστω και λίγο                                 ...έστω και λίγο...

Και είμαι εδώ.

...στο 2020 παρά κάτι                                 που μου θυμίζει το 1986

Πατώντας τα δεύτερα 'άντα με την συνάρτηση της ζωής να θέλει να αρχίσει να στρέφει τα κοίλα άνω. Αλλά, ταυτόχρονα, με τη δυναμική ενέργεια να διαπερνά τοπικό μέγιστο.

Και το μικρό μεγαλώνει γρηγορότερα από ότι μπορώ να παρατηρήσω. Δεν το προλαβαίνω και είμαι περισσότερο απών από όσο θα ήθελα. Και είμαι ένας χαρούμενος και έκπληκτος παρατηρητής.                                 Ένα απομακρυσμένο σημείο αναφοράς. Δεν έχω τίποτα και έχω τα πάντα.

Και μεγαλώνει. Και βλέπεις τα μάτια του... και σου θυμίζουν τα δικά σου,                                 ...το 1986....

... που όλα ήταν τακτοποιημένα με ένα μαγικό τρόπο για σένα, γύρω από εσένα .
... που το πρόσημο ήταν πάντα θετικό.
... που όλα εκτυλισσόταν γύρω από εσένα.
... που ήσουν το κέντρο βάρους.
... που όλα παρουσιαζόταν με ένα αναμενόμενα μαγικό και πρωτόγνωρο τρόπο. Νέοι ήχοι, νέοι τόποι, νέα σκηνικά και πρόσωπα νέες εμπειρίες· all over again.
... που ενδίδεις και κάνεις τα ίδια λάθη, που έβλεπες όταν ήσουν εσύ το κέντρο βάρους...                                 ...για το καλό σου...

Και πού είσαι ακόμα.
                                Κοιτάς πίσω σου,
                                                                 ναι, διένυσες μεγάλο μέρος,
                                                                                                  ...αλλά έχει πολύ δρόμο ακόμα. Λαμπρό.


Το 2020· είναι το 1986 του 2054                                 Today is tomorrow, yesterday
Άβαταρ μέλους
By gianik
#619795 Μέρες που είναι , ας αφιερώσουμε μισή ώρα από την ημέρα μας , να κάνουμε λίγο παρέα σε ηλικιωμένους (παππούδες , γιαγιάδες , θείους κλπ) που είναι μόνοι τους...ή έστω ακόμα και σε μη συγγενείς , σε ανθρώπους που ζουν στο διπλανό διαμέρισμα και δεν έχουν κανέναν... :(
Κανονικά αυτό θα έπρεπε να γίνεται όλο τον χρόνο , αλλά οκ δεν ζω σε συννεφάκι, ας γίνεται τουλάχιστον τις γιορτές...
Άβαταρ μέλους
By diplomat
#619798 ^ Συμφωνώ απόλυτα.

Συμπτωματικά σκεφτόμουν ακριβώς αυτό από το πρωί που χτυπάνε τα κουδούνια (των γειτόνοι, εγώ παίζω βλαψ μέτσαλ στη διαπασών και δεν έχει ακουστεί κιχ), και πέρναγε από το μυαλό μου να πάω να δω καμιά θεία και τον μοναδικό εναπομείναντα παππού, και να τους κάνω λίγη παρέα. Γνωστό το τσιτάτο ότι οι γιορτές είναι για τη πιτσιρικαρία, όμως αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη λόγω μοναξιάς και ανημπόριας είναι οι ηλικιωμένοι (όχι ότι είναι ανήμποροι οι συγκεκριμένοι που αναφέρω).
Άβαταρ μέλους
By dimik
#619819 Kαι τι δεν θα έδινα για έναν καφέ....
για εκείνον τον καφέ που ετοίμαζε η γιαγιά και για τα 5 εγγόνια της,
για εκείνον τον καφέ που τον συνόδευε με τα σπιτικά κουλουράκια βουτύρου,
για εκείνον τον καφέ που όλο υπερηφάνεια καθόταν και απολάμβανε κοιτώντας μας γύρω από το τραπεζάκι να βουτάμε τα κουλούρια
φέτος για πρώτη φορά μας έχει όλους τουλάχιστον 1000χλμ μακριά, αλλά του χρόνου θα τον πιούμε τον καφέ όλοι μαζί και με το δισέγγονο, υπόσχεση...
Άβαταρ μέλους
By JimClark
#629426 Μονόλογοι. Συνεχή λογχίσματα στο μυαλό μου. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ.

Το σημερινό ήταν "day off" της άδειας, πρώτη μέρα της εβδομάδας, με άδεια και από τη φαμίλια για κοπροσκύλιασμα.

Όχι δε θα με κέρδιζαν κάποια τελευταία χιόνια, όχι κάποια νέα χωματοδρομοπατήματα. Το κάλεσμα ενός φίλου που είχα λίγο πολύ να δω από το 2006 με έφερε στην "πατρίδα" / "μαμά" Ξάνθη. Και κάθε ταξίδι προς και από γεννά πάντα το ερώτημα ...

Θα ποστάρω στο Τοτορο-τοπικό; στο μ' αρέσει δε μ'αρέσει; στο Βαρταλαμίδι / memory lane ή στους μονόλογους; Και μια ζωή η σκέψη κλώθει και το γυρίζει σε μονόλογους. Με ένα φωτοtwist με κάτι από blast from the past.

O Θάνος. Ξανθιώτης, οι μπαμπάδες μας συνάδερφοι δάσκαλοι, εμείς ήρθαμε σε επαφή από τα αυτοκινητιστικά δρώμενα. Μηχανολόγος Μηχ. αυτός, Ηλεκτρολόγος εγώ. Meeting point το Δημοκρίτειο πανεπιστήμιο, τότε βόλτες και ανταλλαγές απόψεων. Αυτόν τον "κέρδισε" η Γερμανία και η σωστή αξιοποίηση πόρων / προτάσεων καριέρας, εμένα η Ελλαδίτσα και τα καλώς κακώς κείμενα που αρκετοί γνωρίζετε.

Στο του ταξιδιού είχαμε κανονίσει να τον γυρίσω σε κάποια για αυτόν απάτητα και για μένα Long time no see έρημα χωριά πάνω από τα σύνορα Ξάνθης Καβάλας. Ερειπωμένα χωριά που μετά "τον Μεταξά" οι κάτοικοί τους αναζήτησαν κάτι καλύτερο σε πιο πεδινές / κεντρικές περιοχές του νομού. Αγέλη, Ίμερα, Κρωμνικό, Λιβερά. Παρανέστιο κατέβασμα Κομνηνά, και that's it. Με εκατομμύρια εμπειρίες 15 ετών μαζεμένες σε κάποιες χιλιάδες κουβέντες μέσα σε 3 ώρες. Που πέρασαν νερό.

Η συνταγή για αυτό γνωστή. Αξημέρωτο 05.30 ξεκίνημα, θερμοκρασίες επικά χαμηλές σε σημεία ειδα κ 1.0 βαθμούς σε πεδινές εκτάσεις ιδίως κοντά στη λίμνη Βόλβη και κάτω από το Παγγαίο.

Στο μυαλό μου αυτό το μικρό διάστημα, παρονομαστής οι σκέψεις για "το παλληκάρι". Ο πατέρας μου μπαίνει στη φάση του σεβάσμιου γέροντα. Ο χρόνος αναπόφευκτος αντίπαλος, οι ανάγκες διαφοροποιημένες. Πάντα μεγαλύτερες... Η όποια απόστασή μας εχθρός. Το άγνωστο του τι μέλει γενέσθαι σε σημεία να με τρομοκρατεί. Το αγνώριστο του ίσως πρέπει να έκανα να με στοιχειώνει. Ίσως ο άνθρωπος βλέπει το μέρα νύχτα 25.000 φορές στη ζωή του και περιμένει κάποια πράματα να επανέρθουν την επόμενη μέρα... Σαν τα χρώματα της σημερινής αυγής
Εικόνα

Στη ζωή δεν είναι έτσι. Άνω τελεία και κάποιο μικρό φούσκωμα κίνησης, μαζί με τα τερτύπια των χαμηλών θερμοκρασιών μπαίνοντας στη κοιλάδα του Παγγαίου με έκαναν να ξεχαστώ
Εικόνα

Πριν κάποια χρόνια άρχιζε ένα "παιχνίδι" με τις στροφές ενός καλοστημένου μπλε άσπρου αμαξιού. Αρχή περιφερειακής Καβάλας με τη Θάσο να ποζάρει τη σιλουέτα της. Χαρακτηριστικό σημείο. Η θέα του με έφερνε κάποτε πίσω. Τώρα η θέα του σημαίνει κάποια παροδική επίσκεψη...

Άλλος ένας νομός παρέρχεται και κάπως έτσι πλησιάζω στη Γέφυρα Νέστου. Φυσικό σύνορο Ξάνθης Καβάλας. Και οι Tame Impala ταιριαστά να μουρμουρίζουν το lost in yesterday...


Σε αυτά τα λημέρια έφτανα και με το ποδήλατο κάποτε
Εικόνα

Μπαίνω στην πόλη σταδιακά και έρχονται άπειρες εικόνες... Με τη θέα του πλακουτσωτού "Αυγού", του Αχλάτ Τσαλ να κρατάει τα τελευταία χειμωνιάτικα χιόνια και τη Ξάνθη να απλώνεται όλο κ περισσότερο στις παρυφές. Στην ευθεία που πρώτη φορα είδα κάμερα ταχύτητας. Στην ευθεία των κοιμητηρίων. Στην ευθεία που πάντα σκάει το χαμόγελο. Coming home.
Εικόνα

Ανεφοδιασμός, κ σε 5 λεπτά ραντεβού με το Θάνο. Τι λες με το Θάνο ; 15 χρόνια μετά και πολλές τρίχες στο κεφάλι απούσες. Un-nerving. Αντάμωση, πρωινή χαιρετούρα στον κρυο, αλλά ελλιπή από την κωλο-υγρασία της συμπρωτεύουσας αέρα. Καφές, τυρόπιτα, Παπαπαρασκευάς για Καριόκες και Κασετίνα, βόλτα στα στενά. Σταυροδρόμι, Γρίβα, Dynamic body Club, Πίτσα Μύθος, Κουτσούμπα, καφέ Minimo, Φιλαράκια. Hotel Δημόκριτος,

Κάποτε στα δεξιά ήταν η Panasonic του Δαλακλίδη και πίσω, το μεγάλο ντέρμπι του Παπαρασκευά vs Νικολαΐδη. Ο 2ος μας άφησε και αυτός...
Εικόνα

Ξένες Γλώσσες Ασλανίδου, βιβλιοπωλείο Αραράτ στη Β. Γεωργίου, Κληματαριά. Παζάρι. Μερικά ακόμα εκεί, μερικά απόντα, μερικά μόνο σε κάποια κλικ μου. Ένα παιδί μετράει τ'άστρα...

Βουρ καφέ, πρωινό και πάμε για το κάτι διαφορετικό. Θρακελλάς, Ζαχάρεως, Σεκάπ, full of memory lane, η πολυδιασταύρωση για Τοξότες και πρώτη μικρή εκτοσδρομίσια για τα χωριά.

Ερείπια Αγέλης. Κάποια τελευταία κτίσματα κρατάνε, ήδη κάποια κτίσματα ήδη έχουν εκ νέου γκρεμιστεί...
Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Αισίως ο τόπος προσφέρεται ακόμα για κάποιους να ασκούν την κτηνοτροφική ζωή. Σκύλοι πλησιάζουν το αμάξι. Με έχει δαγκώσει ελλ. ποιμενικός στις Φλέγγες. Δε θα μασήσω. Good κάρμα και τα σκυλιά μας καταλαβαίνουν οτι είμαστε γατάκια. Απλοί περαστικοί.

Ανάβαση στο επόμενο χωριό. Τα Ίμερα.
Λίγη παραπάνω ζωή.
Εικόνα

Τα βελάσματα και τα γαυγίσματα ικανό background για την περίπτωση, σε ένα κλασσικό μουχλιάρικο Ξανθιώτικο πρωινό.

Συνέχεια άφιξη στο τοπικό υψομετρικό μέγιστο του Παρατηρητηρίου. Η όλη ανάβαση ήταν κάποτε μέρος της ανάβασης Τοξοτών. Τώρα είναι η ανάβαση της Θέας.
Εικόνα

Το Παρατηρητήριο με ανάγλυφη πληροφορία, αν σταθείς κέντρο τι βλέπεις. Σαμοθράκη (ως και κορυφές της Λήμνου), Θάσος, Παγγαίο, Φαλακρό, το καταχιονισμένο Πιρίν της Βουλγαρίας και τα ορμάνια των ορέων Λεκάνης και της Χαϊντούς. Είμαι πατρίδα. Ένα κομμάτι μου, ένα "dna" Μου όπως πολύ σωστά συμφώνησα με το Θάνο είναι αυτό το Θρακιώτικο Ορμάνι. Αυτο το Πουρνάρι και αυτή η Πέτρα. Και κάτω ο Νέστος με το κλωθογύρισμά του να κουνάει τη γλώσσα σε τοπογράφους που αποφάσισαν πριν δεν ξέρω πόσο να χωρίσουν τη Μακεδονία με τη Θράκη με αυτού την πορεία.
Εικόνα

Εικόνα

Για τους αμύητους, δεξιά η Θάσος, στο βάθος αριστερά η Σαμοθράκη. Στην ενδοχώρα, στο τελείωμα της γης το ύψωμα που φαίνεται τα λοφάκια της Μάνδρας στα παράλια, επόμενο της επίσκεψης μετά το Θάνο.
Εικόνα
Και τις γραμμές του τρένου... που κάποτε σφύζαν από δρομολόγια. Τώρα απλά επιβιώνουν...

Επόμενο χωριό το Κρωμνικό
Με κέντρο ενδιαφέροντος το παλιό σχολείο
Εικόνα

Μετρώντας τα χρόνια... και τις απουσίες
Εικόνα

Η κατσικούλα δίπλα να βόσκει...
Εικόνα

Εικόνα

Κατέβασμα και πέρασμα απλά (δεν σταθήκαμε) από το τελευταίο ερειπωμένο χωριό των Λιβερών (με 2 οικισμούς, αλλά και αρκετή κτηνοτροφική δραστηριότητα)...

Στάση έξω από τα Κομνηνά στο Νέστο
Εικόνα

Ο ορισμός του tempus fugit, και αποχαιρετισμός στο Θάνο. Φίλε, ελπίζω να μη κάνω 15 χρόνια να σε ξαναδώ. Ξέρω οτι θα το διαβάσεις, γιατί θα σου στείλω το link :metalo: :lol: :lol: :lol: :lol:

Στη συνέχεια πήρα τις σκέψεις μου και καθάρισα. Κλασσική πάμε θάλασσα βόλτα. Όχι όποια θάλασσα. Μάνδρα.

Legend of a mind. Πολλά, εδώ. 15 χρόνια αυτή η φώτο. Και άλλα 15 πριν πιτσιρίκι να μετράω τα άστρα όταν ακόμα επιτρεπόταν και ήταν politically correct να μαζεύεις ξυλαράκια και να ανάβεις μια μικρή φωτιά (bonus η επι τούτου μελιτζανοσαλάτα της κυρα Ρωξάνης.)
Εικόνα

Για τους μη γνώστες, αυτή η "θάλασσα" δεν ήταν πλαζ. Με τους γονείς πέρασα πάνω από 20 καλοκαίρια σε αυτές τις παραλίες. Όχι κοσμικές, καθώς προτιμούσαμε την ησυχία έχοντας κ ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, την αδερφή μου, που σαν ένας άλλος άνθρωπος της βροχής πιστά και με ευλάβεια ακολουθούσε το πρόγραμμα του καλοκαιριού. Μπάνιο, λίγο ψάρεμα με τη μάνα, αλλαγή ρούχα, autan, μακρυμάνικα, κουρελούδες, τοστ και ψωμοτύρι, μικρή φωτιά, ιστορίες, μουσική από την κιθάρα του αδερφού, χάζεμα τα αστέρια που πέφταν και εναλλάξ τα κόκκινα φώτα της φωνής της Αμερικής. Αυτά ήταν τα καλοκαιρινά μου βιώματα...
Εικόνα

Και πίσω στο 2020.

Στην πρώτη ευθεία που ποτέ έπιασα τιμόνι και κάνοντας 7-8 χλμ, κατέβηκα και ειπα "ΟΥΑΟΥ τόσο γρήγορα τα 7 χλμ γίνονται;;;"
Εικόνα

Τιποτένιες ποιοτικά φωτογραφίες που έχουν τόσο ζωή μέσα τους για μένα
Εικόνα

Και αναπόφευκτο head on στην πολυδιαβασμένη μου παραλία. Μάνδρα , στις βάρκες, εκεί που τελειώνει ο δρόμος.
Εικόνα

Εκεί όπου είχα ποστάρει κάποτε αυτό το Μονόλογο...
Εικόνα

Πολλά καλοκαίρια. Να "αγαπώ και να μισώ" τους φίλους μου, τους γονείς μου, τον εαυτό μου...

Περπάτησα κανα 10λεπτο ακούγοντας τον αέρα, μυρίζοντας το Ιώδιο, μη-βουλιάζοντας στη σκληρή άμμο, νιώθωντας τα κελύφη των οστράκων να κρατσανίζουν στα πατήματά μου, κλωτσώντας τις θίνες από τα φύκια... δακρύζοντας και γελώντας. Και γυρίζοντας μου μίλησε...
Εικόνα

Μου ζήτσε ένα 5 λεπτο στην άμπωτη. Του είπα "αν με κολλήσεις (πάλι :shifty: :lol: ) θα σε αποτετοιώσω. Αλλά μου είναι γνωστά αυτά τα πατήματα...
Εικόνα

Οδήγησα ένα πεντάλεπτο με κατεβασμένα τα παράθυρα στη σκληρή αμμούδα. Δίπλα μου τα ξερόχορτα από τη μία και ο παφλασμός των αβαθών από την άλλη. Σε ένα σημείο αποφάσισα να γυρίσω ... στο μέλλον. Και οδήγησα ως την άλλη πλευρά που αισίως με περίμενε ο ήλιος...
Μια θάλασσα απέναντι...
Εικόνα

Στο χαρακτηριστικό σημείο του παρεκκλησιού του Αη Γιάννη... Δι ευχών
Εικόνα

Ένας ήλιος ηλιάτωρας να μου καίει τα μυαλά και να μου τσιγκλάει το είναι μου στη νέα γενιά που με περιμένει σπίτι. Και στη γειτονιά των βράχων κάτι καημένα καβουράκια να παίζουν κρυφτό στις κοψιές τους. Κάποτε μου φαινόταν τεράστια...
Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Η βόλτα συνοπτικά προχώρησε (αισίως όοοοοοοοοοοοοολο αυτό το εγχείρημα βιντεοσκοπήθηκε).

Καβάλα και συνάντηση με έτερο φίλο / αδερφό που πρόσφατα έχασε τον πατέρα του, τόσο απότομα, τόσο σύντομα, τόσο ανέλπιστα. Μεγαλώνουμε. Σε πολλά χάνουμε, αλλά τυγχάνει να καταλαβαίνουμε οτι σε περισσότερα κερδίζουμε.

Επιστροφή, Θεσσαλονίκη, και ισως η πιο όμορφη εικόνα, να παίρνω τη μικρή από "τη μουσική", εξεπλάγην που την παρέλαβα, τόσο που sprintαρε στην αγκαλιά μου, σαβουρντίστηκε. Κούνιες για αντιλογισμό και ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα να τελειώνει αυτή τη μέρα. Ίσως η πιο όμορφη... Γιατί συνέβη σήμερα. Γιατί είναι το τώρα. Today is tomorrow, yesterday.

Είναι κάτι τέτοιες μέρες σαν αυτήν που θα έχω να θυμάμαι για πάντα, απλά.
Εικόνα
Άβαταρ μέλους
By DAP
#629737 :s_thumbsup




Μερικες φορες τα λογια ειναι πτωχα ............