Γενικά αυτοκινητιστικά θέματα
Άβαταρ μέλους
By Thomas_C200K
#490428 Αυτό με το ταψί το παστίτσιο το έπαθα με ένα μεγάλο τάπερ γεμάτο κουραμπιέδες :lol: :lol: :lol: .
Ποιό πολύ στεναχωρηθηκα για του ςκουραμπιέδες παρά για τα λεφτά που είχα δώσει 2 μέρες πρίν για τον βιολογικό καθαρισμό :lol:
Άβαταρ μέλους
By Adriver
#496666 Αληθινή ιστορία και σημαντικός κίνδυνος για ατυχήματα, όχι λόγω ορατότητας αλλά το παχύ στρώμα καφέ σκόνης που κάθεται στους δρόμους.

https://www.cretalive.gr/crete/kseperas ... i-toy-2006
"Ξεπέρασε κάθε ρεκόρ η σκόνη ... ακόμη και του 2006!"
Άβαταρ μέλους
By otso
#497612 Un mardi à Paris

Συννεφιά βαρια , η κορυφη του πυργου του Αιφελ δεν φαινοταν και τσουχτερο κρυο με αερα , ιδιαιτερα αν εβγαινες σε καμμια λεωφορο .Οι κλοζαρ ειχαν μετακομισει ολοι στο μετρό μαζι με τα μπουκαλια τους με το κοκκινο κρασι οπου υπηρχε μια καποια ζεστη.Παντα το ειχα απορια αν τους εδινα ενα μπουκαλι ρετσινα κουρτακη ,πως θα τους φαινοταν;
Ειχε μια καποια μελαγχολια η μερα καθως θύμιζε οτι ειχαμε μπει στην καρδια του χειμωνα αλλα οχι τοση ωστε να βαλει κατω μια παρεα πιτσιρικαδων που ειχε ενα λαμπρο μελλον μπροστα της (ετσι νομιζαμε τουλαχιστον).
Αφου τελειωσαμε με την σχολη φαγαμε και για βραδυ σε ενα φοιτητικο εστιατοριο στου διαολου την μανα μαζι με αλλους φτωχους και αστεγους απ ολο τον κοσμο ,τα βραστα λουκανικα με αιμα γουρουνιου και τον απαισιο γαλλικο πουρε , ηρθε η ωρα του παιχνιδιου της πλακας και της διασκεδασης , τι διαολο παιδια ειμαστε ακομα .
Η αποφαση ηταν ομοφωνη Μονμαρτη , κατεβαιναμε στην Place de Clichy και ανεβαιναμε την boulevard de Clichy , περναγαμε την Blanche και φταναμε στην place Pigalle και φυσικα και τους γυρω δρομους , ξεκινουσαμε κοιταζοντας φωτογραφιες των κοριτσιων εξω απο τα καμπαρε , πλακα με τους κραχτες που μιλαγανε ολες τις γλωσσες του κοσμου απο λιγο , επειδη απο μακρυα μας εκοβαν για φτωχομπατιρηδες μας αφηναν να δουμε λιγο και μετα αλέ , αλέ .Μερικες φορες βεβαια την παταγαν ακομα και αυτοι οι εμπειροι μιας και εμεις ζωντας στον δρομο περισσοτερο, ειχαμε γινει εμπειροι απατεωνες μπορω να πω , ετσι η μαγικη φραση ελληνες ναυτικοι που ψαχναμε να ξοδεψουμε το μισθο μας σε μια μερα γιατι την αλλη φευγαμε απο το ορλυ για το πλοιο μας στην Σιγκαπουρη μας αφηνε να δουμε τα κοριτσια κατα την αφιξη τους στα καμαρινια , βεβαια σπανια επιανε με κανεναν καινουργιο στο επαγγελμα συνηθως.
Φαση ειχε στα στενακια που εβγαιναν τα κοριτσια που εκαναν αρπαχτες ,ηταν παντα νευρικες και ανησυχες για τους μπατσους ενω κεντρικα ηταν αυτες που ηταν παλιες καραβανες στο επαγγελμα που ηταν στα κυκλωματα και με νταβαντζηδες που καθαριζαν. Το ντυσιμο ηταν οπως καθε αλλης κοπελας γουνα και τζην μονο που κατω απο την γουνα δεν φοραγαν τιποτα και αμα τις πλησιαζες την ανοιγαν και σου εδειχναν τα στηθη τους , σπανιοτατο να συμβει σε μας , εκτος και αν τους ελεγε ο φιλος μας ο Λουι ο νταβαντζης .
Βεβαια η πιο αγαπημενη μας πλακα ηταν καποια που συνεβη τυχαια και μας αρεσε τοσο πολυ που την καναμε ξανα και ξανα .
Τι ηταν αυτη η πλακα ; Καποτε ηρθε ο φιλος και συμμαθητης Γιωργος ο οποιος απελαθη απο τον Καναδα , οταν τον πηγαμε πρωτη φορα Μονμαρτη επαθε την πλακα του και ολο την επεφτε στα κοριτσια , τουλαχιστον ηταν ευγενικος , καθως ομως δεν ειχε το εμπειρο ματι το δικο μας ωστε να ξεχωριζει τις αριστοκρατικες πανεμορφες κυριες και τις πλουσιες αμερικανες με τις γουνες απο τα εργαζομενα κοριτσια με τις γουνες , πλησιασε 2 πανεμορφες κυριες που περιμεναν και τις ρωτησε το περιφημο
ça fait combien , ποσο παει δηλαδη . Αυτες κοκκινησαν απο ντροπη και ευχαριστηση ,και μας εξηγησαν οτι περιμεναν τους συζυγους τους και οτι δεν ηταν της δουλειας και μας ευχαριστησαν που τις ξεχωρισαμε , τοτε ο κωστας και εγω τους ζητησαμε συγγνωμη εξηγησαμε οτι δεν ειχαμε την προθεση να τις προσβαλουμε , και οτι θεωρουσαμε υψιστη τιμη για μια γυναικα να ειναι ιερεια της αφροδιτης , σαν γνησιοι ελληνες απογονοι των διασημων αρχαιων και αλλα μπλα μπλα. Αποτελεσμα οι κυριες γελωντας μας ειπαν οτι φαινεται ενδιαφερων αλλα φανηκανε οι αντρες τους και την καναμε γρηγορα . Απο τοτε αν βλεπαμε τιποτα ενδιαφερουσες κυριες με γουνες να κυκλοφορουν στην περιοχη τους πεταγαμε ενα ευγενικο ça fait combien ,σχεδον παντα ειχαμε χαμογελο , και αρκετες φορες συζητηση για τα ιερα της αφροδιτης και ποσο ασχημο ειναι η γυναικα να ανηκει σε ενα μονο αντρα , Τους ζητουσαμε να το σκεφτουν , και οτι θα το θεωρουσαμε υψιστη τιμη να ειμαστε οι πρωτοι χορηγοι, Και αν το θελανε θα μας ευρισκαν την επομενη στο ιδιο μερος.
Περιτο νομιζω να πω οτι δεν ειχαμε ποτε την αντιμετωπιση Ελληνιδας που θα την ρωτουσες ποσο παει.
Τελος παντων μετα ειχαν σειρα τα μαγαζια με τις παιχνιδομηχανες , φλιππερ ατελειωτα στην σειρα ,και αυτα που θυμαμαι ηταν αυτοκινητα εξομειωτες με οθονη μπροστα που οδηγαγες κανονικα , ακομη μου αρεσε να παιζω μονομαχια καουμποικη , τεραστια οθονη με εναν καουμποι που μονομαχουσες .
Αφου βαριομασταν και εκει πηγαιναμε στους ελληνες στην αρχη της πιγκαλ που ειχαν μια φουφου και εφτιαχναν κρεπες με μαρμελαδα παιρναμε απο 2 στο 1/3 της τιμης φυσικα και ανηφοριζαμε για το καφε να βρουμε τον φιλο μας τον Λουι τον νταβατζη . Ο Λουι ηταν αναμεσα 25 με 30 με αψογο γρι σταυροκουμπωτο κουστουμι μουστακι και καπελλο , θα μπορουσες να τον πεις και δίδυμο αδερφακι του Αλαιν Ντελον. Μεσα απο το καφε διευθυνε 2 με 3 κοριτσια αναλογως , βασικα δηλαδη επειδη η ταριφα ηταν διαπραγματευσιμη η κοπελλα ερχοταν να παρει το τελικο οκ . Ενα νευμα ηταν αρκετο απο τον Λουι , γεγονος ηταν οτι δεν θα μπορουσες να τον πεις ομιλητικο το δε χαμογελο του ηταν σπανιο , στο καφε επινε το ποτο του και επαιζε φλιπερ να περασει η ωρα .
Ειχαμε μπει στο καφε εντελως τυχαια και οπως συνηθειζοταν στο φλιπερ του ζητησαμε αν και επαιζε να παιξουμε διπλο , οποιος εχανε πληρωνε , χαμογελασε ,σπανιο , και παιξαμε ,συντομα βεβαια καταλαβαμε οτι παιζαμε με τον παγκοσμιο πρωταθλητη , αν υπηρχε παγκοσμιο πρωταθλημα φλιπερ, χασαμε , ξαναχασαμε και ειπαμε να φυγουμε , τωρα αυτος μας ειδε φτωχομπινεδες ειδε πως μας ποναγε που χαναμε οχι γιατι χαναμε το παιχνιδι αλλα επειδη χαναμε τα φραγκα , και μας κερασε τα κονιακ και εβαλε αυτος τις μαρκες ,προφανως γιατι και αυτος φτωχαδακι ξεκινησε απο την επαρχια , μεχρι που βρηκε μια αξιοσεβαστη δουλεια.Απο τοτε λοιπον παντα περνουσαμε να πουμε ενα γεια να πιουμε ενα ποτο και να παιξουμε τα κερδισμενα του παιχνιδια στο φλιπερ , α και να δουμε τα κοριτσια του , μερκες φορες κυκλοφοραγε κατι αστερια.
Σημερα λοιπον οπως παιζαμε στο φλιπερ μπαινει ενα κοριτσι στο καφε και λεει χιονιζει , αμεσως ολοι οι θαμωνες βγηκαμε εξω .Ο καιρος ειχε γλυκανει και χοντρες τουφες χιονιου επεφταν , ηταν τοσο πυκνο που αρχιζε να το στρωνει , ηταν το πρωτο χιονι της χρονιας .
Κοιτας γυρω σου και καταλαβαινεις οτι κατι εχει αλλαξει , οι περαστικοι εχουν αλλαξει χαμογελουν και κυκλοφορει μια γερη δοση καλης διαθεσης στον αερα , μαλιστα στριφογυριζαν στην μεση του δρομου τραγουδωντας .
Με τοση καλη διαθεση μεσα μας και γυρω μας ειπανε να κερασουμε τον Λουί ενα ποτο που το δεχτηκε σπαζοντας μισο χαμογελο μην φανει και συναισθηματικος , ηπιαμε και μεις απο ενα και ειπαμε να την κανουμε για το σπιτι .
Κατεβηκαμε στον σταθμο Brochant βγαινοντας το χιονι ειχε ηδη φτασει σε υψος περισσοτερο απο 10 εκκατοστα , αυτοκινητα δεν κυκλοφορουσαν καθολου οποτε περπαταγαμε στη μεση του λιθοστρωτου δρομου και λιγοστοι διαβατες .
Ειχαμε φτασει στην οδο Rue des Moines που μεναμε και ξαφνικα φουπ μια χιονομπαλα προσγειωνεται στο κεφαλι του Κωστα κοιταμε πανω και βλεπουμε τον ilane τον καμερουνεζο στο μπαλκονι και να γελαει , βριζοντας ο κωστας ελληνογαλικα με το απαραιτητο σκυλαραπας και |λογοκρισία| ανταποδιδει , βγαινουν κι αλλοι καμερουνεζοι και μας ριχνουν ανταποδιδουμε και εγω και ο ηλιας και ο γιωργος . Τα γελια οι βρισιες και τα ουρλιαχτα ακουγονται εκωφαντικα στην απολυτη σιγαλια της χιονοπτωσης , και σιγα σιγα και αλλες μπαλκονοπορτες ανοιγουν , και αρχιζουν να πεφτουν χιονιες οχι μονο σε μας αλλα και σε αλλους περαστικους , οι περισσοτεροι σταματουν και ανταποδιδουν , μυλος η κατασταση , διακρινω να βγαινουν στο μπαλκονι οι τρεις κορες της φουρναρισας προσπαθω να πετυχω την μικροτερη ,αποτυχια πετυχαινω την μεγαλη την ψιλομυτα , καθολου ασχημα , ριχνουν και τα κοριτσια , σαυτες καθομαστε να μας πετυχουν να χαρουν και αυτες λιγακι . Η μαχη εχει γενικευτει απ ακρη σακρη η οδος Rue des Moines φλεγεται το γελιο παει συνεφο μαζι με κραυγες απογοητευσης σε αποτυχιες στοχευσης . Βεβαια σε λιγο σιγα σιγα η μαχη αρχιζει και σβηνει λογω ελλειψης πολεμοφοδιων των απο πανω και τωρα σε ολη την οδο Rue des Moines ακους bon nuit και μπαλκονοπορτες να κλεινουν , μεσα στην γενικη εξαψη τολμησαμε να στειλουμε φιλακια στα κρουασανοκοριτσα , που λυθηκαν στα γελια μας ειπαν καληνυχτα και εκλεισαν την μπαλκονοπορτα , περιμεναμε λιγο ακομα να δουμε αν θα μας εριχναν μια τελευταια ματια πριν πανε για υπνο . Μας φανηκε οτι ειδαμε την κουρτινα κα κουνιεται , αυτο ηταν αρκετο να μας κανει ευτυχισμενους.
Πηγαμε και μεις στα κρεβατια μας . Απ την υπερενταση δεν μας επαιρνε ο υπνος , μιλησαμε για τα κοριτσια και οπως μιλουσαμε ενας ενας επεφτε σε ενα βαθυ ευτυχισμενο υπνο.
Άβαταρ μέλους
By fiat127
#555516 Ο Τσιλιας


Αν και ηταν Ιουλιος,εκανε αρκετη δροσια,εως και κρυο θα ελεγε κανεις.Πραγμα λογικο,αν κοβεις βολτες στο βουνο στις 8 το πρωι.
Απο εδω πανω,το χωριο δειχνει γραφικοτατο.Το ξωκλησι της Παναγιας στην απεναντι πλαγια φαινεται ολοκαθαρα.Πουλια κελαηδουν.''Ο παππους λειπει χρονια απο εδω,αλλα μαλλον δεν θα εχει αντιρρηση που ηρθα'',σκεφτηκε.
Ο παππους περνουσε αρκετο απο τον ελευθερο χρονο του εδω.Εδω ηταν το ησυχαστηριο του.Ενα δωματιο με ενα κρεβατι,ενα πετρογκαζ,ενα ντενεκε με βρυσουλα σε χρεη νιπτηρα,ενα τρανζιστορακι.Διπλα μια παραγκα για να ξεκουραζεται ο Τσιλιας.Και τελος.Τι αλλο να ζητησεις απο τη ζωη.Ειδικα οταν βρισκεσαι σε ενα τοσο ομορφο μερος.
Ο παππους δεν ηταν πολυ μεγαλος.Δε θα ταν ουτε εβδομηντα.Ωστοσο παντα του φαινοταν μεγαλος.Ισως εξαιτιας της αρρωστιας που τον τυραννουσε.Ισως επειδη ολα τα εγγονια βλεπουν τους παππουδες μεγαλους.Γεγονος ειναι παντως οτι με το ασπρο του μουστακι και τα λιγα του μαλλια,ο παππους ηταν φτυστος ο Μαθουσαλιξ.
Ολα τριγυρω του σκεπασμενα με σκονη και αραχνες.''Κριμα'',σκεφτηκε,''καποια στιγμη πρεπει να φτιαχτουν κι αυτα''.Ομως τωρα προειχαν αλλα.Απο το Σεπτεμβριο θα μπορουσε να βγαλει διπλωμα..
Σε μια γωνια υπηρχαν κασμαδες,ξιναρια,φτυαρια και αλλα γεωργικα εργαλεια.Πηρε οτι χρειαζοταν,βγηκε απο την πορτα,και κατευθυνθηκε προς ενα σωρο με λαμαρινες και ξυλα εκει διπλα.Ευτυχως ηταν πρωι και δεν θα τον ετρωγε ο ηλιος.Στρωθηκε στη δουλεια.
Μετα απο καμποση ωρα,αντικρυζε ξανα τον Τσιλια,μετα απο σχεδον μια ολοκληρη ζωη..
Ο Τσιλιας ηταν ενα οπελ καντετ στεισον.Ετσι το ελεγε ο παππους.Κριμα που πλεον δεν υπαρχει δυνατοτητα να μας πει το γιατι.Παντως,ειναι γεγονος οτι ο στολισμος του οχηματος,παρεπεμπε λιγο σε τσιλικο ατι..
Ανεσυρε απο το μυαλο μνημες,σαν απο ονειρο.Το χρωμα ηταν πιο ξεθωριασμενο,αλλα δεν πειραζει.Αυτο το βουλιαγμα στο φτερο δεν υπηρχε.Τουλαχιστον ο ουρανος δεν εχει βουλιαγματα,τον ειχε προστατεψει η σχαρα.
Εριξε μια ματια αναμεσα στις γριλιες της μασκας.Ενα κοκκινο φωτακι,κοντα ενα μπλε,ενα πορτοκαλι και διπλα ενα πρασινο.Οταν βγαινανε καμμια βολτα με τον παππου το βραδακι,τα φωτακια αναβαν,και ο Τσιλιας θυμιζε εκεινα τα αυτοκινητακια στα περιπτερα,που λειτουργουν με κερματα.Μονο που ετουτο ηταν κανονικο αμαξι,οχι αστεια..
Πατησε το κουμπι,τραβηξε την πετουγια,η πορτα ξεκολλησε απο τα λαστιχα της και ανοιξε.Αυτη η μυρωδια της δερματινης..ποσα χρονια..
Καθισε στην κοκκινη φλοκατη του καθισματος.Κρατησε στα χερια του το κοκκαλινο τιμονι,το διακοσμημενο με χρωματιστη πλαστικη ταινια.Τα κλειδια ηταν ακομα στη μιζα.Επανω στο ταμπλω,ενα πακετο Καρελια Αγρινιου.Ειχε μερικα ακομα μεσα.
Εριξε μια ματια στον καθρεφτη.Καμπυλωτος,μεγαλος.Κατω του κρεμονταν διαφορα χαιμαλια.Ενα κομπολοι,ενας σταυρος,ενα μικρο πεταλο για γουρι.Και ενα μικρο κουδουνι απο προβατο!Οποτε επεφταν σε καμμια λακκουβα,το κουδουνι ηχουσε γλυκολαλα.Τι πλακα ειχε!
Πατησε το EJECT στο παλιο Roadstar,και πεταχτηκε εξω μια κασετα με τραγουδια του Σταθη Καβουρα.Καλα θυμοταν λοιπον..
.........................................................................................................................................................................................
Οταν εφυγε ο παππους,το αμαξι εμεινε καμποσο καιρο στη θεση που το ειχε παρκαρει.Αυτος τοτε,θατανε δε θατανε τεσσαρων χρονων.Δεν ειχε καταλαβει ακριβως που ειχε παει ο παππους.Του φαινοταν καπως ανεξηγητο το γεγονος,οτι ο παππους μπορουσε να ειναι ταυτοχρονα ψηλα στον ουρανο και κατω απο τη γη.Δεν ηξερε αν και ποτε θα γυρισει ο παππους.
Ωστοσο,απο καποιο παραξενο ενστικτο,καθε απογευμα πηγαινε στο αυτοκινητο του παππου,καθοταν στο τιμονι,αναβε το ραδιο και ακουγε μουσικη.
Μεχρι που καποια στιγμη,η κασετα που ειχε βαλει ο παππους τελειωσε,αυτος δεν ηξερε να την αλλαξει πλευρα,και κανεις δεν ασχοληθηκε να του δειξει το πως.
Λιγο καιρο αργοτερα,ο Τσιλιας μετακομισε στο χωριο,και απο εκει στο αυτοσχεδιο γκαραζ,κατω απο τα ερειπια του οποιου ανασυρθηκε πριν λιγο.
..................................................................................................................................................................................................
Αναστεναξε,γυρισε πλευρα στην κασετα και την ξαναβαλε στο κασετοφωνο.
Τραβηξε ενα μοχλο,βγηκε εξω και ανοιξε το καπω.Η μηχανη ηταν γεματη σκονη.Σκεφτηκε να κανει εναν μικρο ελεγχο.Λαδια,αν και καταμαυρα,υπηρχαν.Νερο στο ψυγειο δεν υπηρχε ουτε για δειγμα,αλλα απο μια μερια καλυτερα,προκειμενου να σπασει η μηχανη απο τους παγους του χειμωνα.Η μπαταρια ελειπε,αλλα και να υπηρχε μαλλον δεν θα εκανε διαφορα μετα απο τοσα χρονια.Το σημαντικο ηταν οτι υπηρχαν υγρα φρενων.
Ανοιξε το πορτμπαγκαζ,και εβγαλε απο μεσα μια παλια τρομπα.Δουλευε,αλλα με πολυ μεγαλη δυσκολια.Την ελυσε επιτοπου και εξετασε προσεκτικα το λαστιχακι της.Εμεινε σκεφτικος για λιγο.Κατοπιν εξαφανιστηκε μεσα στο δωματιο.Επεστρεψε μετα απο λιγο,κρατωντας ενα μισοσκουριασμενο ντενεκε που εγραφε ELBYN.Εβγαλε λιγο λαδι απο το ντενεκε,αλειψε το λαστιχακι της τρομπας,και την ξανασυναρμολογησε.Με ικανοποιηση διαπιστωσε οτι πλεον δουλευε σωστα.Τα λαστιχα ευτυχως δεν ηταν τελειως ξεφουσκωτα,πραγμα που σημαινε οτι μπορουσε να τα φουσκωσει.
Εκατσε λιγο στο καθισμα να παρει ανασα μετα το φουσκωμα.Κατοπιν,αποφασισε να κανει εναν τελευταιο ελεγχο.Αν μπορει να σπρωξει το αυτοκινητο,η εχουν κολλησει τα φρενα.Το χειροφρενο ηταν κατεβασμενο ολα αυτα τα χρονια,αλλα ποτε δεν ξερεις..Και ναι!Μπορουσε πανευκολα να το σπρωξει!
Εκλεισε καπω και πορτμπαγκαζ.Εκατσε στη θεση του οδηγου,και ανοιξε τα παραθυρα.Η δουλεια τον ειχε κανει να ζεσταθει,αλλωστε κι ο ηλιος ηταν πλεον ψηλα στον ουρανο.Μεσα απο το σκονισμενο παρμπριζ,χαζεψε το τοπιο.Ο δρομος μεχρι το χωριο,ειναι ολος κατηφορα..
Και μετα;
Μετα βλεπουμε...................
Άβαταρ μέλους
By markvag
#555533 Εξαιρετικός! :s_thumbsup

Περιμένουμε και τις επόμενες περιπέτειες του τσίλια! :inlove:
Άβαταρ μέλους
By drdino
#555542 Ωραίο :)
Άβαταρ μέλους
By dimviii
#555885 πολυ ωραια αφηγηση,σαν να το ζουσες. :thumbsup:
Άβαταρ μέλους
By fiat127
#556031 Μα,σχεδον,το εχω ζησει..
Οταν ο πρωταγωνιστης της ιστοριας ηταν τεσσαρων,εγω ημουν κοντα στη σημερινη ηλικια του πρωταγωνιστη.
Και φυσικα ειχα γινει κολλητος με αυτον τον πιτσιρικα,που κυκλοφορουσε παντου με τα κλειδια του καντετ ανα χειρας. :)
Οποτε ημουν σε θεση να θυμαμαι γεγονοτα και καταστασεις,και να αναγνωριζω συναισθηματα.

Θα ειχε πλακα παντως,αν ειναι επισκεπτης(η μελος εδω),και μας διαβαζει..
Άβαταρ μέλους
By fiat127
#573825 Κιτρινες νυχτες

O ηχος του ντηζελ σκιζει τη νυχτα.Τα φωτα του γερασμενου Αβενσις αντανακλωνται πανω στη λιωμενη αθηναικη ασφαλτο.
Τα εχουν συμφωνησει.Ο πατερας θα δουλευει το ταξι τα πρωινα.Αυτος τα βραδια.Ετσι θα βγαζουν αρκετα για να ζουν αξιοπρεπως.Κι επιπλεον,ο πατερας ειναι πια μεγαλος για να ξενυχταει στους δρομους.Δεν γινεται αλλιως.
Αυτος ειναι ο μονος λογος;
Η αληθεια ειναι,οτι η οδηγηση τη νυχτα εχει μια δικη της μαγεια.Δεν ειναι μονο η ησυχια και τα λιγα αυτοκινητα που κυκλοφορουν.Ειναι και κατι αλλο,που σε κανει να νιωθεις σαν χαρακτηρας απο ταινια.Κατα εναν τροπο,μπορεις να δημιουργησεις μια δικη σου πραγματικοτητα.Αλλωστε,η εκαστοτε πραγματικοτητα ειναι παντοτε δημιουργημα των εκαστοτε ανθρωπων,οι οποιοι ως γνωστον τη νυχτα ειναι αποντες,αφηνοντας σου το πεδιο ελευθερο.
Αν το θελεις,με λιγη φαντασια μπορεις να ταξιδεψεις και στο χρονο.Καθοσον τη νυχτα απουσιαζουν οι ανθρωποι και τα αυτοκινητα,που με τις ενδυμασιες και τα μοντελα τους δινουν την αισθηση του χρονου.Μπορεις να διαλεξεις την εποχη που θα ταξιδεψεις,αναλογα με τις μουσικες επιλογες που κανεις στο ραδιοφωνο.Αυτη τη στιγμη,θα μπορουσαμε φερ ειπειν να ειμαστε στη δεκαετια του 60,η του 70.Τα κτιρια του συγκεκριμενου δρομου ειναι της αυτης χρονικης περιοδου,ενω δεν υπαρχουν αλλοι ανθρωποι η αυτοκινητα που να συνηγορουν περι του αντιθετου.Απο το ραδιοφωνο,ο Πετρος Αναγνωστακης αδει με νοημα:

"Αθηνα,ωρα δωδεκα,ωρα με σημασια,
αυτη μοιραζει τη χαρα,αυτη τη δυστυχια..."

Ωρα δωδεκα..Οταν ηταν μικρος,τα μεσανυχτα του φαινοντουσαν πολυ περασμενη ωρα.Η ωρα που βγαινουν τα φαντασματα,νομιζε.Πλεον,αν η ωρα δεν παει τρεις,δεν του φαινεται αργα.Και ουτε πια νοιαζεται για τα φαντασματα.Ισως και να εχει αρχισει να τους μοιαζει βεβαια.
Ανεβαζει στροφες και προσπερνα ενα κοπαδι ποδηλατες,πετωντας τους πυκνο ντηζελοκαπνο.Ιδια κιτρινη σουπια θαρρεις,που πετα μελανι σε οποιον προσπαθει να την ενοχλησει.Γελα μονος του,με αυτη την τελευταια σκεψη.
Οι κολωνες του δρομου διαδεχονται η μια την αλλη ανα αραια διαστηματα,αφηνοντας το εσωτερικο του αυτοκινητου ποτε στο σκοταδι και ποτε στο φως.Παρατηρει το προσωπο του στον καθρεφτη,ποτε να σκοτεινιαζει και ποτε να φωτιζεται.Το ματι του πεφτει σε εκεινο το σημαδακι στο μετωπο.Οταν ηταν μικρος,ο πατερας φρεναρισε αποτομα,και εκεινος εσκασε με το κεφαλι επανω στην ταριφα.Εποχες μιλαμε,που η ταριφα ηταν ενα μεγαλο σιδερενιο κουτι,οχι οπως σημερα,που ειναι ενα πραγματακι τοσο δα.
Καποτε ειχε βγαλει και πανεπιστημιο.Μα ποτε δεν δουλεψε επανω στο αντικειμενο του.Η κριση.Ετσι λενε ολοι.Ετσι λεει κι αυτος.Ετσι ειναι.
Η μηπως οχι;
Η αληθεια ειναι,πως το ταξι δεν ειναι επαγγελμα.Ειναι τροπος ζωης.
Δεν εχει σημασια αν εισαι ομορφος η ασχημος,ευγενικος η αγενης.Ουτε παιζει ρολο τι αυτοκινητο εχεις.Οταν ο πελατης εχει αναγκη να μετακινηθει,θα σηκωσει το χερι και θα σε επιλεξει,οπως κι αν εισαι.Μια δουλεια,στην οποια μπορεις να εισαι ο πραγματικος εαυτος σου,χωρις αυτο να την επηρεαζει.
Αν υποθεσουμε οτι σε παιρνει οικονομικα,μπορεις και να λειψεις απο τη δουλεια.Μπορεις να κανεις και ενα μηνα διακοπες που λεει ο λογος.Οταν θα ξαναγυρισεις,ο πελατης θα ειναι παλι εκει,χωρις να σου ζητησει εξηγησεις για την απουσια σου.Ποιος αλλος επιχειρηματιας μπορει να το κανει αυτο,οσα λεφτα κι αν εχει;Κανενας.
Ετσι που λες.Ταξιτζης δεν ειναι επαγγελμα.Ειναι ιδιοτητα.Αν δεν εχεις δουλεψει ταξι,δεν μπορεις να το καταλαβεις.Κι αν εχεις δουλεψει ταξι,δυσκολα μπορεις να κανεις αλλη δουλεια.Καμμια αλλη δουλεια δεν μπορει να σου προσφερει τετοιες συνθηκες.Και δυσκολα θα προσαρμοστεις,ωστε να κανεις κατι αλλο.
Παρκαρει το ταξι απεναντι απο το Σταθμο Λαρισης και κατευθυνεται μεσα στη νυχτα,προς το σπιτι.Η τηλεοραση λεει,πως το κεντρο της Αθηνας ειναι πλεον επικινδυνο.Μα οχι για αυτους που εχουν μεγαλωσει μαζι του οπως αυτος.Αλλωστε,τιποτα και κανεις δεν ειναι επικινδυνος για τον εαυτο του.Μοναχα για τους αλλους.
Βγαινει στο μπαλκονι και ριχνει μια τελευταια ματια στην πολη που κοιμαται.
Απο τη μια μερια η Ακροπολη.Παραδιπλα ο Λυκαβηττος.Απο την αλλη,σκοτεινοι ογκοι η Πεντελη και η Παρνηθα.Ο διαδρομος των γραμμων του τρενου εκτεινεται φαρδυς ως περα,στις Τρεις Γεφυρες.Εκεινο το σκοτεινο κτηριο,που βγαινει ψηλοτερα απο ολα τα αλλα,θα ειναι ο ουρανοξυστης στον Αγιο Νικολαο.
Πρεπει να πεσει για υπνο.Αυριο,ξημερωνει μια καινουρια νυχτα..