- 15 Σεπ 2014, 17:28
#10545
Ήταν Αύγουστος του 1997 και ο πατέρας μου είχε αγοράσει ένα
Honda Dio 50cc όμοιο με της φωτογραφίας.
Εγώ τότε είχα κλείσει τα 12 πριν 3 μήνες. Σαν παιδί είχα αδυναμία στις 2 ρόδες. Έτσι απέκτησα δώρα ποδήλατα από πολύ μικρή ηλικία, αρχικά έμαθα με τις βοηθητικές, αλλά έφυγαν σύντομα.
Να φανταστείτε στην ηλικία των 9 απέκτησα Mountain Bike ποδήλατο. Βέβαια το έφτανα σχετικά άνετα μιας και ήδη στα 10 μου είχα κονομήσει ήδη 152 εκατοστά ύψους από τα σημερινά 185. Σαν παλαβός πήγαινα σε κάτι πλατείες της γειτονιάς μου.
Επιστρέφουμε λοιπόν σε εκείνον τον Αύγουστο, όπου έψησα τη μαμά και το μπαμπά, που τότε ήμασταν οικογενειακώς στο Αγκίστρι, να καβαλήσω το μηχανάκι και να το πηγαίνω εμπρός πίσω υπό την επίβλεψη τους. Εδώ που τα λέμε, εγώ δεν ξέρω αν αφήσω να κάνει κάτι τέτοιο ο δικός μου γιος, όταν με το καλό αποκτήσω.
Αυτό ήταν πάντως, είχα κολλήσει το μικρόβιο. Οι βόλτες στο νησί τις επόμενες ημέρες έγιναν δίχως την επίβλεψη τους. Είχα πορωθεί, δεν το κρύβω. Όμως σεβόμουν το ρίσκο τους και έτσι ποτέ δεν έκανα ανοησίες.
Αυτό όμως τελείωσε με την επιστροφή στον Πειραιά.
Ο λόγος που αγόρασε ο daddy ένα τέτοιο scooter ήταν για να μεταφέρει από το σπίτι στο μαγαζί μας ένα Samoyed που είχαμε μέχρι και το 2005 που μας άφησε. Τα τότε scooter είχαν όχι απλά χώρο στα πόδια, αλλά σχεδόν πάγκο! Τελικά ο σκυλάκος μας, ποτέ δεν χώρεσε στο Dio. Αλλά μας έμεινε ο κάλος. Του πατέρα μου ο παλιός, μιας και οι 2 ρόδες του έφεραν στο μυαλό το 50άρι Garelli με το σπέσιαλ βυζί-εξάτμιση που του πήρε η γιαγιά του αλλά και ο δικός μου ο νεοσύστατος.
Και αφού ο κάλος παρέμεινε, την επόμενη χρονιά, συγκεκριμένα την ημέρα που ξεκινούσε το Mundial στη Γαλλία, 13 του Ιούνη του 1998 ο πατέρας αγόρασε το παρακάτω έναντι 850.000δρχ.
Peugeot SpeedFight 100cc 2Stroke με το φοβερό σύστημα μονού βραχίονα στην εμπρόσθια ανάρτηση, δισκόφρενα εμπρός-πίσω και την ενσωματωμένη εσωτερική αλυσίδα Trelock για κλείδωμα στις κολώνες.
Η φωτογραφία είναι φετινή πριν 1 μήνα. Το έχουμε ακόμη και είναι σε άριστη κατάσταση.
Στην αρχή δεν μου το έδινε, εγώ 13 ετών τότε αλλά τελικά πάλι στις διακοπές, αφού το φορτώσαμε στο Ford Transit της δουλειάς και το πήγαμε τον Αύγουστο στο εξοχικό, τον έπεισα και έτσι το έπαιρνα μοναχός μου.
Το μικρόβιο είχε μπει για τα καλά. Αλλά έτσι κυλούσαν όλα τα χρόνια, εκτός από κάτι επιπρόσθετες μικρές βόλτες στα στενάκια της γειτονιάς μου, πέρα από τις καλοκαιρινές.
Ως που φτάνουμε στην ηλικία των 17+ και συγκεκριμένα τον Απρίλιο, Μάιο και Ιούνιο του 2003. Τον Μάιο του 2003 έγινα 18 επισήμως. Αγόρασα το AGV της παραπάνω φωτογραφίας και τους έπεισα να κατεβαίνω στο Γυμνάσιο-Λύκειο της Ζαννείου Σχολής που φοίτησα για 6 χρόνια, χωρίς δίπλωμα ακόμη, αλλά έχοντας αγοράσει τα βιβλία των σημάτων και της μηχανολογίας που χρειάζονταν για τις εξετάσεις αλλά και κάποια παράβολα.
Τότε ήθελα να αγοράσω ένα Husqvarna Super Motard 125cc και 28 ίππων. Πολύ γαμάτο μηχανάκι. Ζόρικο. Είχα πάει στην Hellinmoto στην Ηρώων Πολυτεχνείου, 2 στενά από το σχολείο μου και είχε 4.800 ευρώ.
Και αργότερα να κάνω το όνειρο μου με ένα Suzuki GSX-R 1000 K3 μοϊκανό.
Οι δικοί μου τα έβλεπαν αυτά και τους σηκωνόταν η τρίχα κάγκελο. Έγιναν κάποιες ομηρικές μάχες σπίτι, μέχρι που ένα πρωί μέσα Ιουνίου και αφού είχα τελειώσει τις Πανελλαδικές εξετάσεις και έγραφα τα ενδοσχολικά μαθήματα "σφαχτήκαμε" με τη μητέρα μου άγρια.
Έτσι μου παίρνει τα κλειδιά του SpeedFight και εγώ δεν πήγα ποτέ να γράψω τα Θρησκευτικά και τα Αγγλικά εκείνης της ημέρας.
Σήμερα καταλαβαίνω ότι τότε με ήθελαν σώο και αβλαβή, τότε όχι. Νόμιζα ότι ήθελαν απλά να μου πάνε κόντρα έναντι στα θέλω μου και να μου σπάσουν τα νεύρα.
Τελικά έμεινε διακαής πόθος η συνέχεια μου με τις 2 ρόδες. Πάντα θαυμάζω στο δρόμο τα παλικάρια με τις μηχανάρες. Τους ζηλεύω και τους εύχομαι να είναι πάντα υγιής.
Εκ τότε ξεκίνησε και η μεγάλη μου αγάπη στα 4τροχα, όπου ως εκείνη τη στιγμή ήταν δεύτερη αλλά με μεγάλη διαφορά από τους 2τροχους πειρασμούς.
Το δίπλωμα μου στα 18 βγήκε κανονικά και πακέτο με αυτό του αυτοκινήτου αλλά ήταν και μια οριοθέτηση ότι ως εδώ είσαι μεγάλε. Ευχαριστώ ρε πατέρα που τουλάχιστον ρίσκαρες και πίστεψες στην εμπιστοσύνη απέναντι στο πρόσωπο μου και με έκανες να αποκτήσω εμπειρίες από την ηλικία του παιδιού-εφήβου-άντρα.
Κάπου εδώ ήταν το σημείο ζωής που με έκανε να ασχοληθώ εκτενώς με τα αυτοκίνητα. Και μιας και δεν κατάφερα να γίνω Μηχανολόγος Μηχανικός στο ΕΜΠ, το έκανα hobby δεδομένου του ελεύθερου χρόνου που είχα και που όσο περνούσαν τα χρόνια, λιγόστευε.